A group of children running outside
Mirjam van der Hart:
Deze wereld, zoals die nu wordt gecreëerd is niet de mijne. Ik zie een andere toekomst voor mijzelf en voor vele anderen met mij. Mijn beeld van de mensheid en de toekomst wijkt sterk af van de huidige ingezette koers. Steeds minder kan ik me verbinden met de angstzaaierij en de muilkorfcultuur.
Ik zie vrijheid, liefde, compassie en verbinding. Ik zie een bloeiende aarde met blije dieren in de vrije natuur. Ik zie mooie kinderen met liefdevolle ouders. Leefgemeenschappen met mensen die elkaar opbouwen en ondersteunen. Ik zie vrije mensen die zingen, dansen en zich verbinden met anderen.
De huidige maatschappij is voor mij een schreeuwend contrast met mijn innerlijke drijfveren en met mijn mens-zijn. Zozeer dat ik maatschappij mijdend aan het worden ben. Gelukkig leef ik in een klein dorp in de polder, waar muilkorven nog niet tot het vaste straatbeeld behoren. Mijn werk is een toevluchtsoord, waar ik lieve bejaarden omhels en knuffel. Al mijn vrienden zijn gelukkig vrije geesten die zich niet bang laten maken en waar ik mee kan zijn zonder rare afstandsperikelen.
Het stemt me dankbaar en gelukkig dat ik geen gebruik hoef te maken van het openbaar vervoer. Dat het me tot nu toe is gelukt om alle verplichtingen te omzeilen. Want weet je, ik weiger gewoon. En zelfs onder de grootste druk zal ik nooit instemmen met een vaccin. Nooit! Ook niet als dat betekent dat mijn vrijheden mij ontnomen worden of dat ik niet meer mag werken. Mijn systeem zit niet te wachten op een gifspuit vol meedogenloos kwaad.
De strijd om de vrije geest en om de essentie van het menselijk leven is losgebarsten. Het gaat niet om het beheersen van een ziekte… het gaat om totale controle en het wezenlijk mens-zijn. Ik vrees dat er na het nemen van het vaccin geen weg meer terug is naar de Bron. Het contact met de ziel… met het hoger zelf zal onmogelijk worden. Mensen die hiervoor kiezen worden ontdaan van hun hoogste waarde. Het prachtige oorspronkelijke wezen wordt onbereikbaar gemaakt.
Alles waar ik voor leef en besta… mijn hoogste vorm en diepste liefde… het is me te heilig. Liever verlies ik dit lichaam, dan afgesneden te worden van wat ik ten diepste ben. Een Bronwezen.
En met mij vele anderen, die dit zo voelen. De groep die zich bewust is van het gevaar groeit steeds groter. Lieve jij… lieve vriend… denk vrij! Nu het nog kan!!
In liefde,
Mirjam
